De wereld is in crisis. Het gaat niet goed met ons water, het voedsel, de temperatuur en ons geld. Goede raad is duur. Gewoonlijk maken we bij problemen gebruik van beproefde recepten. Idealiter zijn deze vastgelegd in protocollen of richtlijnen, waarbij we er impliciet van uitgaan dat de onderdelen daarvan ‘bewezen effectief’ zijn of ten minste gebaseerd zijn op rationele en navolgbare argumenten en daarop gebaseerde consensus. Dat werkt goed in de reguliere praktijk en bij standaardproblemen. Maar in complexe, onverwachte situaties kunnen ze de plank misslaan. De huidige regeringsleiders zijn gelukkig niet meer zo dom dat ze om crises te bezweren alleen maar meer van hetzelfde bepleiten. Sommigen, zoals Barack Obama - en in mijn perceptie geldt dat ook voor Angela Merkel - getuigen van een bepaalde mate van wijsheid. Maar wat is wijsheid? En kunnen we daar in de gezondheidszorg iets van opsteken? Duidt het op feitenkennis, bewijsvoering, praktisch handelen of misschien wel op het hanteren van morele principes waar Jan Peter Balkenende zo vaak over spreekt?
