Uithuilen en opnieuw beginnen

Eindelijk werd mijn senioriteit als psychotherapeut gezien. Tenminste, dat dacht ik toen in de loop van 2013 verschillende recruiters me benaderden. De eerste zocht een klinisch psycholoog die de gezondheidszorgpsychologen van een instelling zou begeleiden. Deze gz’ers hadden op hun beurt weer basispsychologen onder hun hoede. ‘Een ideale combinatie: wij hebben mensen nodig die hoofdbehandelaar kunnen zijn. En voor u is het wellicht interessant dit acht uur naast uw eigen praktijk te doen.’ De tweede recruiter spande zich minder in om het wat te laten lijken: ‘U hoeft geen verstand te hebben van de inhoud van het bedrijf. Ze hebben gewoon klinisch psychologen nodig op hun payroll, om een opleidingsinstituut te kunnen blijven.’ En de derde: ‘Wij zoeken klinisch psychologen met contracten met verzekeraars. U ziet de patiënt één keer, opent de DBC en onze behandelaren doen verder het werk. Dat u aan de andere kant van het land woont, is helemaal geen probleem. Als u maar de hoofdbehandelaar bent. En als u niet wilt, weet u dan misschien een collega? Ik denk speciaal aan gepensioneerden die nog wel contracten hebben met de verzekeraars.’ …