Weg met de…? Nee, het mag niet meer. Mij is de wacht aangezegd. Geen woord meer, of anders…Vandaar dat iedereen dit stukje gerust kan lezen. Echt iedereen. Zelfs beleidsmakers. Niet dat die dat ooit zouden doen, want die hebben het veel te druk. De ene hand op de knip, de andere aan de rekenmasjien, en continu met hun neus in de inkoopgids… sorry, bijna was het alweer gebeurd. Ik hou me in. Voel ik mij nu gehandicapt, of veel beter gezegd: beperkt? Helemaal niet. Er zijn nog zoveel absurditeiten over. Te over zelfs. Eigenlijk is het moeilijk om ze niet waar te nemen. Niet speciaal in ons werkveld, maar in het normale, dagelijkse leven. Even onontkoombaar als adembenemend. Sla de krant maar eens op. Zoals gewoonlijk worden we heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees. Daar heb je het al. Het leefgebied van het pimpernelblauwtje wordt aangetast! De adem stokt. Dan een blij bericht: het vertakte kroonkransje is gesignaleerd in Flevoland! De hemel zij geprezen, we krijgen weer lucht. Zo gaat dat maar door en door. Het enige echte perpetuum mobile.
