Sommige ouders hebben bijzondere kinderen. Eigenlijk te bijzonder om problemen te hebben. Als ze die dan toch krijgen en media, magnetiseurs en andere goedwillende hulpverleners zonder BIG-registratie hebben geen verlichting gebracht, dan is de gang naar de 'officiële' hulpverlening nog de enige weg. Met bezwaard gemoed melden de ouders hun kroost aan, vervuld van de bangste voorgevoelens. Zullen die hulpverleners hun kind wel begrijpen? Natuurlijk niet. Maar ja, ze staan met de rug tegen de muur. Ze moeten wel. De school heeft aangedrongen. Of de ouders kunnen er echt niet meer tegen. Daar komen ze. Soms hebben ze knipsels bij zich, waarin de bijzonderheid van hun kinderen treffend wordt verwoord. Of we die vooral willen lezen. Niet dat ze er iets van verwachten. De reguliere hulpverlening is nu eenmaal niet geneigd zich om 'de hele mens' te bekommeren, dat weet iedereen.
