Nooit zal ik het verhaal vergeten van een jongen, hij zal zestien jaar of zo zijn geweest, die me vertelde wat hij had doorgemaakt toen hij psychotisch in de separeer was beland. ‘Ik zag vanuit de hoek van de ruimte water binnenstromen en langzaam vulde de kamer zich. Het water kwam hoger en hoger, ik schreeuwde om hulp maar er kwam niemand!’ Dat is dus doodsangst. Hij vertelde het kalm, was achteraf niet kwaad over de separatie. Terug in de werkelijkheid, kon hij begrijpen dat we niet anders hadden kunnen doen. Hij was agressief, gevaarlijk voor anderen en voor zichzelf op dat moment. Ik voelde des te meer iets van zijn angst. Had hij het me niet verteld, dan hadden we het nooit geweten. Het sterfgeval in september van een man met schizofrenie in de isoleer in Amsterdam en de daar op volgende media-aandacht brachten deze herinnering weer bij mij boven.
