In Bomans' Eric of het Klein insectenboek vragen de kevers, de doodgravers, aan iedereen of hij zich wel lekker voelt. Ze merken iedere kleine afwijking op – ik zag u een beetje met uw been trekken, u hoestte een paar keer – en suggereren dan om alvast maar op de rug te gaan liggen met de pootjes omhoog. Wij lijken op die kevers. We speuren naar psychopathologie. Dat is onze taak. Maar zoals de kevers er van uit gaan dat een beetje trekken met het been tenslotte tot de dood – op de rug met pootjes in de lucht – zal leiden, gaan wij er vanuit dat we weten waar psychopathologie toe leidt, en stemmen daar ons behandelbeleid op af. Wat we ons vaak niet realiseren is dat we daarmee zelf ook invloed hebben op die toekomstperspectieven, net zoals alvast maar gaan liggen tot een snellere dood zal leiden.
