Terwijl sommige artsen zich nimmer het hoofd breken over traumatische herinneringen en zelfs niet weten dat die bestaan, en anderen ze overal menen te zien, is er ruimte voor personen die de middenweg kiezen en die geloven dat zij in staat zijn het bestaan van traumatische herinneringen in specifieke gevallen te ontdekken. De artsen van de laatste categorie hebben diagnostische regels nodig. Helaas zijn de betreffende psychische verschijnselen nog onvolledig bekend en is het verre van gemakkelijk nauwkeurige indicaties te geven.
Pierre Janet (
1925, p. 670; vertaling auteurs)
De zich ontwikkelende standard of care voor hervonden ofwel uitgestelde herinneringen aan schokkende gebeurtenissen in de kindertijd houdt in dat psychotherapeuten dergelijke herinneringen tegemoet treden met een houding van zogenoemde onbevangen neutraliteit, als de validiteit ervan onzeker is. Zoals in dit artikel wordt toegelicht, is deze neutraliteit om verschillende redenen echter niet eindeloos te handhaven. Waar externe evidentie uitblijft, doen psychotherapeuten er goed aan een weloverwogen overtuiging over het waarheidsgehalte van deze herinneringen te ontwikkelen en met de patiënt te delen.
Dit is deelIIvan het artikel over psychotherapie en hervonden herinneringen. DeelIgaat over de fasegerichte traumabehandeling tegenover Recovered Memory Therapy.