De herinnering was de oorzaak van de ziekte, omdat ze was gedissocieerd. Ze stond apart, los van alle sensaties en ideeën die tezamen iemands persoonlijkheid vormen; ze ontwikkelde zich in isolement, zonder beheersing en zonder tegenwicht; de ziekelijke symptomen verdwenen toen de herinnering weer deel uitmaakte van de synthese die onze persoonlijkheid tot stand brengt.
Pierre Janet (1925, p. 674; vertaling auteurs)
Het zich herinneren van traumatische ervaringen, waaronder seksueel misbruik in de kindertijd, kent drie patronen. De herinneringen zijn voortdurend oproepbaar; deels niet en deels wel oproepbaar (gedeeltelijke amnesie); of niet oproepbaar (volledige amnesie). Wanneer iemand zich een trauma herinnert na een periode van amnesie, menen sommigen dat de betreffende, zogenoemde hervonden herinneringen per definitie fictief van aard zijn en toegeschreven moeten worden aan recovered memory therapy. In dit artikel wordt deze opvatting onder de loep genomen. Beschreven wordt dat de zich ontwikkelende standard of care voor de behandeling van posttraumatische stress bestaat in een fasegerichte benadering. Deze benadering wordt nader toegelicht.
Dit is deel I van het artikel over psychotherapie en hervonden herinneringen. Deel II van dit artikel (in deze zelfde aflevering) geeft richtlijnen voor de praktijk.
