Dit artikel is een persoonlijk verslag van de opleidings- en werkervaring van een psychotherapeut in Nederland aan het eind van de twintigste eeuw, in een tijd van grote veranderingen op het gebied van de maatschappelijke organisatie van de geestelijke gezondheidszorg in het algemeen en van de psychotherapie in het bijzonder. Het is een verhaal over veel opleidings- en reorganisatiestress. De hoop en verwachting wordt uitgesproken dat de situatie zich in de nieuwe eeuw zal verbeteren en dat de psychotherapie als specialistisch beroep haar plaats in de maatschappij zal vinden.
