Er is een opmerkelijk verschil te zien tussen enerzijds het beeld dat uit allerlei jeugdonderzoek naar voren komt van adolescenten die aardig tevreden zijn met hun bestaan en bovendien voor de toekomst zinvolle idealen hebben, en anderzijds de zorgelijke manier waarop over de jeugd van tegenwoordig wordt gesproken. Nu kan men dat laatste afdoen met de opmerking dat dit door de eeuwen heen is gebeurd en dat het dus niets meer is dan een moderne variatie op een oud thema. Maar dat verklaart natuurlijk niets. Integendeel: het vraagt om een verklaring, juist omdát het een stelselmatig weerkerend verschijnsel is. De verklaringen komen van heel verschillende kanten, zoals cultureel, hersenfysiologisch, hormonaal en sociaal.
