Moeten wij patiënten die ‘niet gemotiveerd’ zijn toch behandelen? En kunnen we dat? Terwijl iedereen vrijwel dagelijks met het probleem te maken heeft, is niets onduidelijker dan motivatie of gebrek aan motivatie. Is het niet willen? Of niet kunnen? Of wel willen en kunnen, maar niet met deze therapie of met deze therapeut? Hoe vaak is de uitspraak ‘de patiënt is niet gemotiveerd’ de weerspiegeling van ons eigen onvermogen bij een mislukte therapie? Hoe vaak denken we juist dan ‘hij wil ook niet veranderen‘?
