Mismatch

De mate van arbeidsongeschiktheid wordt al bijna een halve eeuw vastgesteld door beperkingen te vergelijken met arbeidseisen. Met die zogenoemde ‘matching’ beoordeelt een arbeidsdeskundige wat iemand nog zou kunnen verdienen. Uit een loonkundige vergelijking resulteert het percentage arbeidsongeschiktheid. Van meet af aan hebben verzekeringsartsen met deze methodiek getobd. Arbeidsanalisten gingen werkplekken langs en brachten in kaart hoeveel traptreden per uur daar gelopen werd en hoeveel kilo’s getild. Vervolgens moesten verzekeringsartsen maar aangeven in hoeverre mogelijk was, wat arbeidsanalisten hadden vastgesteld. Verzekeringsartsen voelden zich niet tot zoveel mechanische precisie in staat. Hun onbehagen nam toe toen het systeem onder het motto ‘meten = weten’ gedetailleerder en bovendien geautomatiseerd werd. Maar de bazen – politici en bestuurders – deelden dat onbehagen niet. Zij hebben meestal een juridische achtergrond; zodoende konden ze altijd al niet zo goed mee met rekenen. Daardoor raken zij snel geïmponeerd door beeldschermen met grafieken die verbeelden dat ‘belasting’ onder ‘belastbaarheid’ blijft. Zo werd een duur systeem opgetuigd alsof mensen bouwmaterialen zijn en verzekeringsartsen ingenieurs. Intussen telt het duizenden functies, waarvan maar enkele tientallen veelvuldig ‘geduid’ worden. …