Na een bespreking van enkele kwesties en ontwikkelingen aangaande oorlogsslachtoffers wordt het onderscheid tussen het bijzondere en het gewone in de psychische problematiek en behandeling van oorlogsslachtoffers nader uitgewerkt. Het ongewone in de diagnostiek en behandeling van oorlogsslachtoffers moet worden gezocht in de bijzondere aandacht voor een ongewone psychologische ontwikkeling. Oorlogsslachtoffers verdienen niet alleen maatschappelijke erkenning, maar moeten ook zelf hun ontwikkelingspsychologische scheefgroei onder ogen zien. In de behandeling van oorlogsslachtoffers is het aankaarten van jeugdervaringen nooit een doel op zichzelf. Het oorlogsslachtoffer moet geholpen worden eigen improductieve of destructieve overlevingsmechanismen te veranderen door ze eerst te (h)erkennen.