Als baby en peuter bonkte Gertie tegen het hoofdeinde van zijn ledikant vertelde zijn moeder. Hard. Zodat hij een band van blauwe plekken had op zijn hoofd.
In het begin van zijn tweede jaar op school begon hij te wiegen. De kinderen in de klas vonden dat raar en de meester werd er een beetje zeeziek van. ‘Zit eens stil!’ en ‘Hou daar mee op!’ hielpen niet. Gertie wiegde door.
Eerst af en toe; onder het voorlezen en onder het eten. Toen steeds vaker en langer. Ook bovenin het klimrek en terwijl hij over de evenwichtsbalk liep.
