DBC, dat betekent diagnosebehandelcombinatie. Voor u zich walgend afwendt, alweer een stukje over de DBC’s, dat weten we nu wel, een geruststelling. Dit gaat niet over DBC’s. Voor jammerklachten over hoe vreselijk het is, elke minuut van je hoogwaardige arbeid te moeten verantwoorden via een computer, hoe absurd, weerzinwekkend, ontmoedigend, contraproductief, nutteloos en duur, vervoeg u elders. Protesteer, schrijf, schreeuw, verstoor Tweede Kamerbijeenkomsten, ga de straat op als u zich daartoe geroepen voelt. Hier vindt u geen gehoor. Op zich is het begrip ‘DBC’ niet onaardig bedacht. Bij een diagnose hoort een behandeling. Over die behandelingen is veel te doen. Wat is werkzaam en hoe stellen we dat vast? Gelukkig is er een houvast: het Beest Effidens. Hoewel het al jaren rondwaart, grommend en snuffelend in de struiken, meestal geheel onzichtbaar, ongrijpbaar en moeilijk te traceren, lijkt het wel of zijn bestaan sinds kort is ontdekt. Onwennig staat hij daar in de schijnwerpers. Een tikje verlegen, maar zegevierend, licht zwaaiend met zijn staart. Hij heeft wel iets van de blauwe leeuw van de Postbank, maar dat is slechts schijn. In zijn armen heeft hij een bundel papieren. Insiders herkennen deze moeiteloos als ‘Multidisciplinaire Richtlijnen voor de Behandeling van’.
