Editorial

Met het opbloeien van menig vaak zelfbenoemd ‘center of excellence’ is deze droge urologische lente een feit. Daar waar vroeger ‘medisch centrum’ al voldoende was om aan te geven dat uw gezondheid bij de kliniek in goede handen was, zijn tegenwoordig meer bijvoeglijke naamwoorden nodig. Predicaten als Prostaatcentrum, Centrum voor kankerzorg (met open haard), of Centrum van excellentie helpen kennelijk in dit proces van profilering. Het urologisch vakgebied worstelt nog met vragen als: is laparoscopie nu echt beter? Is zo'n robot niet heel erg duur? Moeten we zorg centreren? Hoeveel ervaring moet je eigenlijk hebben? Binnen deze vragen past het artikel van Fred van der Toorn. De laparoscopische pyelumplastiek bij kinderen is mogelijk beter en misschien te verkiezen boven een open ingreep. Uit hun artikel is niet goed op te maken waarom nu precies open of laparoscopisch werd geopereerd (patiëntenselectie?) en leken in de open groep wat vaker recidiefprocedures te worden uitgevoerd. Toch zijn dit belangrijke data over onze Nederlandse urologische zorg. Een vraag die bij mij rijst is: geldt wat voor Fred geldt nu ook voor de rest van Nederland? Hoe lang duurt het voordat iedereen Freds vaardigheid heeft en hoe en wie gaan we hiervoor trainen? Vragen, vrees ik, waarop (nog) geen antwoord is. Wel belangrijk in onze zoektocht naar kwaliteit. Langzaamaan worden we ons bewust van waar we met de urologie naar toe willen. Tien cystectomieën per jaar moet genoeg zijn, en ik denk dat de folders van het eerste blaascentrum al ergens klaarliggen. Ook de prostaat is niet meer veilig. Moeten we 40 of 60 prostatectomieën doen? Eind van het jaar weten we meer. Kwaliteit staat of valt met goede registratie en openbaarheid. Mede dankzij publicaties als die van Fred en zijn groep komen we geleidelijk een stapje verder. …