Bij het artikel van collega Spanjer
1 zou ik graag de volgende opmerkingen willen plaatsen. Terecht pleit hij ervoor dat verzekeringsartsen de door verzekerden gemelde beperkingen concreter uitvragen. Dit kan helpen om inconsistenties op te sporen, iets wat ik maar zelden gerapporteerd zie. Hij overschat echter het belang voor het vaststellen van de beperkingen, tegenwoordig mogelijkheden (FML), in de verzekeringsgeneeskundige oordeelsvorming. Het is een utopie om te veronderstellen dat hetgeen middels de anamnese tot ons komt, overigens inderdaad een zeer waardevol instrument, de weergave is van de feitelijke situatie. Zo naïef zal hij toch niet zijn. Arbeidsongeschiktheid is zoals bekend multifactorieel bepaald en de adviescommissie Donner wijst erop dat de helft van de chronisch zieken werkend in zijn eigen levensonderhoud voorziet. De centrale vraag is daarom waarom de een wèl een beroep doet op de arbeidsongeschiktheidsregelingen en een ander niet.
