De eerste tweejaarlijkse conferentie van de European Society for Trauma and Dissociation (ESTD) in de comfortabele ruimtes van het Mövenpick-hotel ademt een sfeer van bedrijvigheid en enthousiasme. Weken voor aanvang waren de ruim 450 plaatsen al besproken door deelnemers uit tientallen landen. Op de openingsavond schetst Suzette Boon, president van de ESTD, deze eerste conferentie als een forum om kennis van de gevolgen van chronische traumatisering en dissociatieve problematiek te delen en als een plek om interessante collega’s te ontmoeten. De conferentie maakt deze verwachtingen ruimschoots waar. De gevarieerde lezingen besteden aandacht aan mensen bij wie de traumatisering op kinderleeftijd is begonnen en aan de gevolgen daarvan op het vermogen tot hechting, op de organisatie van de persoonlijkheid en op neurobiologische mechanismen. Van ongeveer vijftig parallel geprogrammeerde lezingen kon iedere deelnemer er een dozijn bijwonen. Van deze twaalf lezingen heb ik er vier ter bespreking uitgekozen vanwege hun verhelderende inzicht in datgene wat het werk met chronisch getraumatiseerde mensen met dissociatieve problematiek anders maakt dan het werk met mensen die op latere leeftijd een traumatische ervaring hebben opgedaan.
