Sinds de wijzigingen in het ziekteverzuim- en arbeidsongeschiktheidsbeleid eind vorige eeuw, staat in het denken over verzuim en arbeidsongeschiktheid het zogenoemde activerings- en participatieparadigma centraal.
1,
2 De oude regelingen hadden met hun focus op inkomenscompensatie volgens velen een enorme aanzuigende werking op mensen die er eigenlijk niet in thuishoorden, maar daardoor wel in de fuik van invalidering en sociale uitsluiting werden getrokken. In het activeringsen participatieparadigma heeft de focus op compensatie plaatsgemaakt voor regelingen die het bevorderen van participatie op de arbeidsmarkt (en in de samenleving) centraal stellen. Daarbij hebben individuen de plicht en verantwoordelijkheid zo veel mogelijk in hun eigen inkomen te voorzien door naar kunnen mee te doen in de samenleving in het algemeen en op de arbeidsmarkt in het bijzonder. Tegelijkertijd heeft ‘de samenleving’ de plicht en verantwoordelijkheid om mensen met een beperking de gelegenheid te bieden om te participeren en te zorgen dat de omgeving geen belemmeringen opwerpt, maar juist het functioneren met een beperking faciliteert. …
