Dit boek kan gezien worden als een vervolg op Ruimte om te sterven, het boek dat Leget in 2004 uitbracht en waarin hij een spiritueel model beschreef rond stervenskunst. De daarin gepresenteerde centrale metafoor van de innerlijke ruimte wordt nu nader uitgewerkt en komt in casuïstiek verder tot leven. Alle facetten van de zorg rond de laatste levensfase anno 2009 komen aan bod: van pijn als loutering tot palliatieve sedatie, en van het idee dat lijden per definitie zinloos is tot mindfulness. De schrijver vervalt niet in zwart-witdenken bij deze thema's, maar laat de lezer veelal via vragen hierop reflecteren. Het belangrijkste instrument rond verlies en sterven zit volgens Leget overduidelijk in aanwezigheid. Dat instrument gedijt in de innerlijke ruimte die grenst aan stilte. Dit boek biedt de mogelijkheid om dat instrument (ons allen eigen) beter te leren kennen en te stemmen.
