Ondanks de ondertitel (leven met kwaadaardige cellen) is Ontaarden een heel goedaardig boekje geworden. Catrien Bouman, sinds 1993 werkzaam als oncologieverpleegkundige in een algemeen ziekenhuis, heeft duidelijk oog, oor en hart voor de verhalen die ze in de loop van de jaren heeft beluisterd. Ze zullen in de vorm waarin ze nu gegoten zijn niet herleidbaar zijn tot een specifieke patiënt en diens omgeving. Maar via de verhalen van vijf hoofdpersonen laat de auteur ons zien wat er losgewoeld kan worden in een mensenleven door kanker en welke vonken ervanaf kunnen spatten. Geen gesomber, geen valse romantiek, maar vijf holistische portretten. Deze verhalen komen tot leven in het licht van de naderende dood en ze spreken bijna letterlijk tot de verbeelding dankzij knap geformuleerde en bondige dialogen. Een verpleegkundige met zo'n gave voor luisteren, denken en schrijven gun je iedereen. Het is zo goed geschreven dat je hoopt dat dit boekje een opmaat vormt voor er een echte roman.
