Justine van Lawick, werkzaam in het Lorentzhuis te Haarlem, hield de eerste lezing, getiteld ‘Complexe problemen: de bakermat en de toekomst van de systeemtherapeut.’ Haar heldere betoog van bestond uit drie delen: een systemische omschrijving van het begrip complexiteit, een omschrijving van de verantwoordelijkheid van de therapeut en van die van de cliënt in de praktijk van de hulpverlening en ten slotte de toepassing van systeemtherapeutische technieken die bij kunnen dragen tot ‘reflectie’ en die ‘mentalisatie’ bij de cliënt bevorderen. Aan de hand van de theorie van Lewis zette Van Lawick uiteen dat sociale systemen zich ontwikkelen naar maximale complexiteit via recursieve, zichzelf versterkende processen.
