Redactioneel

Traditioneel wordt in de verslavingszorg - en overigens ook elders in de psychiatrie - onderscheid gemaakt tussen ‘cure’ en ‘care’. In de ‘cure’ spant men zich in het verslavingsgedrag terug te dringen. In de ‘care’ ofwel de sociale of chronische verslavingszorg doet men dat niet of nauwelijks, want die richt zich uitsluitend op de sociale, psychische of medische problemen van de persoon. Daarin komt echter geleidelijk aan verandering. Er is nog wel degelijk verschil tussen de mate waarin aan het verslavingsgedrag prioriteit wordt gegeven, maar dat blijkt gelukkig ook te kunnen zonder het middelengebruik helemaal te verwaarlozen, zoals blijkt uit enkele bijdragen in dit nummer. Geschiere en haar collega doen verslag van Remise, een resocialisatieprogramma voor (ex-)verslaafde veelplegers in Den Haag. Van Reybrouck en collega’s melden hoe familieleden van drugsgebruikers niet alleen mantelzorgers zijn en ook zelf hulp kunnen gebruiken, maar dat zij daarvoor wel op de juiste wijze moeten worden aangesproken. De aanpak van een nog ernstiger groep beschrijven Wits en collega’s: justitiabelen met psychische stoornissen en een licht verstandelijke beperking. Zij laten zien dat dit niet zonder succes is. In de rubriek Methodiek in praktijk kunnen Vandensteen en collega’s uiteenzetten hoe zij casemanagement inzetten in de zorg voor kinderen van verslaafde ouders. Ook gewijd aan een ernstige categorie verslaafden zijn de boekbespreking, in het vervolg met regelmaat verzorgd door Dijkstra, de richtlijn voor alcoholgebruiksruimten die wordt gemeld door Buisman, om maar te zwijgen van de indrukwekkende casus die we dankzij Noorlander kunnen presenteren. Niet voor de ‘care’ is de SEM-J, een door De Paepe uit Amerika geïmporteerde en in Vlaanderen uitgeprobeerde screeningslijst voor middelengebruik bij jongeren. En ook niet Verslaving digitaal, noch de uiteenzetting van Niesink over de farmacologie en toxicologie van cafeïne, maar vanuit het oogpunt van verslaving niet minder verassend! …