Spanjer vraagt door zijn artikel in TBV terecht aandacht voor een veel voorkomend probleem. Met zijn conclusie ben ik het volledig eens, maar helaas is mijn dagelijkse praktijk niet zo eenduidig als hij beschrijft. Hij gaat niet of nauwelijks in op twee grote problemen, namelijk (1) het vaststellen van de causaliteit, en (2) het (ontbreken van) ziekte of gebrek. In de dagelijkse praktijk maakt juist een samenloop van omstandigheden het moeilijk om de oorzaak van de ziekte uitsluitend in een verhoogde werkbelasting te leggen. Indien de werknemer het volledig eens is met een dergelijke unicausaliteit, wordt het al gemakkelijker, maar daarmee niet per definitie juist. Het gevaar bestaat dat onterecht geconcludeerd wordt dat de werknemer het (zwaardere) werk niet aankon en nooit aan zal kunnen, ook niet na coaching en training. Verder gaat hij uit van volledig herstel van de werknemer.
