Agressie en antisociaal gedrag bij jongeren vormen steeds vaker gesignaleerde problemen. Terwijl een groot aantal wetenschappers worstelt met de gordiaanse knoop van genetische en omgevingsfactoren verantwoordelijk voor het ontstaan en voortduren van dit gedrag (zie bijvoorbeeld Lahey, Waldman, & McBurnett, 1999), neemt de maatschappelijke druk om er iets aan te doen toe. Niet ten onrechte. Agressie is bij jonge kinderen een veelvoorkomend verschijnsel dat bij de meesten na het vierde levensjaar in sociaal acceptabele banen geleid wordt, maar bij een kleine groep blijft voortbestaan. Externaliserend probleemgedrag op de kinderleeftijd is een sterke voorspeller van antisociaal en crimineel gedrag in de adolescentie en jongvolwassenheid, met name wanneer het ernstig, frequent en gevarieerd is (Loeber, 1991).
