Verwanten en naasten van gokkers en verslaafden aan alcohol en/of drugs kunnen gezien worden als ‘mantelzorgers’. Immers, de zorg en steun die zij bieden, vloeit direct voort uit de sociale relatie. De balans tussen draagkracht en draaglast is bij veel mantelzorgers ernstig verstoord. Instellingen voor verslavingszorg bieden hen ondersteuning, los van de behandeling van de verslaafde. In dit artikel presenteren we resultaten van een kwalitatief onderzoek dat we uitvoerden bij vijf instellingen voor verslavingszorg. De resultaten laten zien dat deze ondersteuning veelal bestaat uit groepsgesprekken waarbij informatieverstrekking, handvatten voor het stellen van grenzen en lotgenotencontact centraal staan. Mantelzorgers die deelnemen aan deze groepen/programma’s hebben dit aanbod beoordeeld. In eerste instantie blijken mantelzorgers vragen te stellen die de verslaafde ander betreffen, namelijk: ‘Hoe krijg ik hem [of haar] van het gebruik af?’, maar vervolgens zien zij in dat zij juist zélf ondersteuning nodig hebben.
