En dan is het weekend, even geen verzekeringsgeneeskunde. Vrijdagmiddag, de trein is bomvol en ik plof neer op het eerste lege plekje dat ik tegenkom. Tegenover me zit een stoere jongen van een jaar of twintig met een baseballpet op. Om hem heen zitten zijn vrienden, ook stoer, maar hij is toch wel de gangmaker. Het lukt niet om te lezen, ik moet zijn verhaal wel horen. ‘Nou, ik had toch een liesbreuk en toen kreeg ik zo’n matje en toen had de dokter gezegd dat ik zes weken moest rusten. Nou, maar toen kreeg ik hier pijn. Dus ik terug naar de dokter.’ Hier stokt het. Iedere keer begint hij opnieuw, maar steeds op hetzelfde moment stikt hij bijna in zijn lachbui. Zijn vrienden willen dat hij verder vertelt en ik eigenlijk ook. Uiteindelijk lukt het. ‘Dus ik terug naar de dokter en toen bleek dat ik geen zes weken maar drie maanden had moeten rusten, want ik had geen matje maar een ander soort operatie gehad.
