MICHAEL, 23 JAAR

Toen ik zeven jaar was, hing mijn vader zichzelf op in de schuur. Ik mocht het niet zien, maar hoorde er genoeg over. Mijn vader was al heel lang somber. Blijkbaar waren mijn moeder en ik niet genoeg om voor te blijven leven. Op school ging het steeds minder met mijn concentratie. Mijn moeder vond dat ik hulp nodig had. Ongeveer een jaar of twee praatte ik met een psycholoog. Soms speelden we, soms kletsten we wat. In het begin wilde ik haar niet zo veel vertellen. Ik kende haar helemaal niet en wist niet of ze te vertrouwen was. Na een paar maanden bleek ze aardig en bovendien vertelde ze echt niets door aan mijn moeder. Ze had ook wel gezegd hoor, dat ze dat niet zou doen, alleen maar in overleg met mij. Maar je weet nooit of iemand eerlijk is en toch niet alles doorvertelt. Mijn vaders somberheid, mijn boosheid dat hij ons in de steek had gelaten en hoe het nu verder moest met mijn moeder waren belangrijke vragen voor mij. Ik knapte op van het praten en vond het fijn dat ik heel kwaad kon zijn op die man. …