BYE

Wij beoordelen mensen. Wij beoordelen hun klachten en problemen, stellen een diagnose en adviseren een behandeling. Ons oordeel wordt meestal serieus genomen. Zou het daardoor komen dat we soms doorschieten in dat oordeel? Dat we ons nog steeds, hoewel gelukkig minder dan vroeger, oordelen aanmeten over bijvoorbeeld oorzaken van problemen, zonder dat die oordelen op gedegen kennis zijn gebaseerd? En, erger nog, zonder de instemming van de betrokkenen? Hoe vaak worden er nog gezinsproblemen gediagnosticeerd, ook al zijn de gezinsleden tevreden over ‘thuis’? Hoe vaak wordt nog gezegd dat de medisch niet verklaarde lichamelijke klachten ‘tussen de oren’ zitten, hoewel de betrokkene niets voelt tussen die oren? Hoe vaak hebben jongeren die zich niet thuis voelen in hun lichaam als jongen of meisje, een hulpverlener tegenover zich gekregen die naarstig op zoek ging naar een verklaring voor deze vreemde sensaties? En hoe gelukkig moeten ze zijn geweest bij een hulpverlener die luisterde naar wat ze te vertellen hadden en geen verklaringen zocht of het probleem als een uiting van een ander probleem zag. Dat gebeurt al 25 jaar lang in het Kennis- en Zorgcentrum voor Genderdysforie, in VU Medisch Centrum in Amsterdam. Annelou de Vries deed daar onderzoek naar psychische problemen bij deze jongeren voor en na de behandeling. In Hij is een meisje, zij is een jongen; over genderdysfore adolescenten, beschrijft zij de belangrijkste resultaten. Bovendien krijgt u een kijkje in het werk van het ‘Genderteam’. …