Leonie, zeventien jaar

Toen ik een jaar of acht was, moest ik van mijn ouders naar therapie. Ik begreep het niet. Ik was toen snel erg boos, maar dacht dat iedereen dat had. Ik kreeg ruim anderhalf jaar dramatherapie. We schreven verhaaltjes en speelden die dan na. Als ik het zo vertel, klinkt het best vaag. Misschien was dat ook wel zo. Mijn ouders vonden niet dat het beter met me ging. Ik zag zelf ook geen verandering. Ik moest toen naar een psychiater. Ik kreeg van hem een diagnose en medicatie. Sommige dingen van die diagnose pasten bij me, maar veel dingen ook niet. Bovendien begreep ik lang niet alles wat hij zei. Maar dat durfde ik niet te zeggen. Ik denk dat die psychiater aan mij meer had moeten vragen of ik dingen herkende in wat hij zei. Hij vroeg mij eigenlijk niets, maar vertelde gewoon zijn verhaal. De medicatie hielp eerst wel wat. Maar ik bleef snel boos. Vooral als dingen anders gingen dan ik ze in mijn hoofd had. …