Ingegeven door professionele, maar ook maatschappelijke en juridische ontwikkelingen wordt tegenwoordig veel waarde gehecht aan gezamenlijke probleemdefiniëring en besluitvorming door hulpvragers en hulpverleners. Een gemeenschappelijk denkkader en een toegankelijke taal zijn basisvoorwaarden om tot een evenwichtige inbreng van zowel het hulpvragend als ook het hulpverlenend systeem te komen. In dit artikel wordt een model gepresenteerd dat bij dit proces een hulpmiddel kan zijn. De toepassing van het model wordt aan de hand van twee gevalsbeschrijvingen geïllustreerd.