De gedragsneurologische benadering kan een belangrijke bijdrage leveren aan het onderzoek en de behandeling van kinderen en jeugdigen met emotionele of gedragsproblemen. Aan de hand van enige praktische voorbeelden wordt geïllustreerd hoe deze benadering consequenties heeft voor de interpretatie van stoornissen en hun behandeling. Diagnostiek en behandeling van dyspraxie, dysfatische ontwikkeling, stoornissen in de aandacht, de tijdsoriëntatie en de lichaamstaal zouden een integraal onderdeel kunnen zijn van hulpverlening. De implementatie daarvan vereist echter – zeker in de niet–residentiële setting – een grote verandering van het professionele denken en handelen.
