De behandeloptie volgens Dahl bij vergevorderde gebitsslijtage die zich zeer lokaal ergens in een dentitie presenteert en ons frustreert omdat we geen ruimte voorhanden hebben voor restauratief herstel, lijkt veelbelovend. Natuurlijk moet er nog veel gedegen onderzoek worden uitgevoerd en gepresenteerd. Dus ik kan mij voorstellen dat menige lezer die over dit onderwerp in TP van mei en van oktober jl. las, zich afvraagt hoe bestendig het behandelresultaat zal zijn. Mijn klinische ervaring na ongeveer veertig behandelingen volgens dit principe stemmen mij zeer enthousiast en dit enthousiasme wil ik graag met de lezer delen. Immers, collega's met verwijspraktijken of werkzaam in centra kunnen de vraag naar behandelingen van gebitsslijtage niet meer aan. In deze bijdrage presenteer ik mijn ‘langstlopende’ Dahlpatiënt, die ik in augustus 2004 behandelde en die zo vriendelijk was eind september jl. nog eens langs te komen.
