Wat doe je wanneer een voorschrift, een aanbeveling of een richtlijn niet in je kraam te pas komt? Precies: je trekt je er niets van aan! Je discussieert wel over de voor- en nadelen, eventueel trek je de zaak in het belachelijke en daarmee basta! De tijden van deze strategie zijn voorbij. Je kunt namelijk ook op een andere manier naar je tegenstander uithalen, voor zover je kansen ziet om de ‘wederpartij’ in de pan te hakken. Tot dusver stond daarvoor over het algemeen één wapen tot beschikking: goede argumenten! Maar ook die tijden zijn veranderd. De nieuwe vondst: je verwijt de tegenstander ‘tekortschietende evidence’. Daarmee maak je in zekere zin het gebaar van de opgestoken, wetenschappelijke middelvinger!
Iene miene mutten,
tien pond grutten,
tien pond graan,
jij kunt gaan!
In de endodontie is dit een geniale, probate en bijna doorslaggevende truc. Het voordeel ervan ligt voor de hand. Je hoeft niet langer over de voors en tegens te redetwisten, het is simpel: geen evidence – weg ermee! Een tweede voordeel: je hebt (bijna) altijd gelijk. Tenminste, schijnbaar.
