De adhesieve tandheelkunde heeft in de afgelopen decennia de restauratieve flexibiliteit en de slagkracht van de tandarts enorm vergroot. In TandartsPraktijk van mei 2006 verscheen een artikel van mijn hand (AZ) om dat te illustreren, onder de titel ‘Provisionals’. Het betrof een casus van een 36-jarige patiënt met uitgebreide slijtage als gevolg van erosie, wiens huistandarts in 2004 niet meer wist hoe hij de achteruitgang van de gebitssituatie moest stoppen en hem derhalve verwees naar een CBT. In mijn TP-artikel van 2006 deed ik verslag van onze multidisciplinaire aanpak van het complex restauratief probleem van deze patiënt en eindig ik met: ‘Wordt vervolgd’. Ik kon op dat moment niet bevroeden dat ik met dat vervolg tot nu, september 2014, moest wachten. Over wat er in de tussenliggende tien jaar is gebeurd informeer ik u met tegenzin, want ik wil het eigenlijk achter me laten. Toch doe ik het, met hulp van een niet bij de behandeling betrokken collega, in twee delen. Hierna de casus, in TP oktober de daaruit voortspruitende gang naar de klachtencommissie.
