Editorial

De behandeling van een van de meest voorkomende mannelijke maligniteiten lijkt een lappendeken. Vooral gelokaliseerd prostaatkanker kan op zoveel manieren worden behandeld, dat het opzetten van goed vergelijkend onderzoek eigenlijk niet mogelijk is. Dit heeft geleid tot de huidige situatie. Ten aanzien van de diagnose van de ziekte zien urologen zichzelf vaak in de primaire rol en zij hebben zich om die reden een aantal behandelingsopties eigengemaakt, zoals de prostatectomie, en in sommige gevallen de brachytherapie, de cryotherapie en de HIFU-behandeling. Maar er is veel meer en dat speelt zich af ver buiten de urologie, zoals MRI-geleide cryotherapie en uitwendige bestraling. Goede definities van welke patient nu het beste af is met welke behandeling ontbreken. Ik zie dit toch echt als een groeiend probleem. Niet dat vele specialismen buiten de urologie zich over de prostaat buigen, maar met name dat goede vergelijkingen van behandelingen ontbreken. Dit laatste leidt tot gevoelsmatige beoordelingen van (nieuwe) behandelingen. De ‘robot’ maakt de operatie betrouwbaarder, er zijn initieel minder seksuele klachten na brachytherapie, en HIFU-behandeling kan altijd nog eens worden herhaald en blijft dan zonder bijwerkingen. De behandelkeuze bij prostaatkanker is voor de patient uiterst complex geworden en onderhevig aan marketing. Bij gebrek aan goede vergelijkende studies hebben we behoefte aan het volledige spectrum van voor- en nadelen van een behandeling. De groep uit het Maasstadziekenhuis presenteert in dit nummer een aanzienlijke groep prostatectomiepatiënten en hun onderzoeksresultaten. Zeker de moeite van het lezen waard en een uitdaging om de eigen data eens mee te vergelijken. …