Editorial

De polder, Nederland wordt erom geroemd. Vooral in de waterbouwkunde natuurlijk, maar ook in ons bestuurlijk apparaat. Polderen is, naast apartheid, zelfs een tweede internationaal geadopteerd begrip uit de Nederlandse taal. Lange tijd zijn we trots geweest op de polder. In een typisch Nederlandse overlegstructuur werden de extremen gesmeed tot een gezamenlijk beeld en richting. Werkgevers en werknemers werkten samen in plaats van op de barricaden te staan. Niets dan goeds, lijkt het. Maar de polder is niet altijd zaligmakend. In normale tijden is de polder een manier om gezamenlijk een koers te bepalen en bijna een garantie voor welvaart. Maar de huidige tijd is verre van normaal. Het is crisistijd. We zitten in een coronacrisis, een zorgcrisis, een demografische crisis en met de huidige formatie waar weinig tot geen schot in zit, zijn we ook niet ver verwijderd van een bestuurlijke crisis. En in tijden van crisis zijn scherpe keuzes nodig. Geen hoofdlijnenakkoorden, geen procentje hier erbij en daar eraf, geen geschuif tussen de geldstromen. Daarmee pakken we de kern van de crises niet aan. …