In het oude Egypte bestond het behandelen van de zieke mens uit het uitdrijven van demonen en het voorschrijven van plantaardige geneeskrachtige middelen. De Griekse arts Hippocrates wordt de grondlegger van de westerse geneeskunde genoemd en ontwierp de plechtige artseneed. De Romeinse geneeskunde daarentegen was gebaseerd op kruidentherapie en op het zuiveren van het lichaam. Pas in de 16e eeuw kwam er een verandering door de Zwitser Theophrastus van Hochenheim, ook wel Paracelsus genoemd. Paracelcus ging uit van de natuurgeneeskracht en homeopathie. Halverwege de 17e eeuw waren het de chirurgijns en heelmeesters die zich bezighielden met de uitwendige geneeskunde. In de 18e en 19e eeuw kwamen de geneeskundige ontwikkelingen in een stroomversnelling door diverse nieuwe ontdekkingen. Vanaf 1830 komt het verplegen in diaconessenhuizen op door de grondlegger van de moderne verpleegkunde, Florence Nightingale. Er was een vooruitgang in de ontwikkelingen. Het specialisme chirurgie kwam tot stand en de eerste anesthesiologische technieken ontstonden, waardoor er complexere operaties uitgevoerd konden worden.
