Luisteren lijkt een passieve bezigheid. Toch is door goed te luisteren al veel gewonnen: niet alleen tijd, maar ook een goede relatie met de patiënt. De weerstand tegen goed luisteren kan op de angst berusten dat je de regie van het gesprek uit handen geeft en dat je moet luisteren naar allerlei irrelevante zaken. Of dat je wel de gevoelens reflecteert, maar daarmee verzandt in steeds heftiger wordende emoties. Of dat je met de mond vol tanden staat als patiënten emotioneel worden, waardoor beide gesprekspartners zich ongemakkelijk gaan voelen. Of wellicht ben je je, als de patiënt aan het woord is, voortdurend aan het afvragen wat de juiste reactie zal zijn.
