Wie dacht dat na corona de zorg wel weer gewoon zou opstarten lijkt zich te hebben vergist. Een aaneenschakeling van opgelopen wachttijden, vertrekkende medewerkers, focus op aantallen en productie meer dan op kwaliteit, werken allemaal even ontmoedigend. Nu NVZ en de bonden in navolging van het NFU-akkoord van 10% loonsverhoging in 2023 het eens zijn met een 15%-groei van salaris lijkt de rust even teruggekeerd. Maar helpt een salarisverhoging nu echt de werkdruk te verlichten? Is het niet een pleister die het zicht op het echte probleem aan het oog onttrekt? Natuurlijk is de hoop dat meer mensen in de zorg gaan werken bij een betere honorering, wat misschien weer kan leiden tot minder werkdruk. De Vries et al. kregen van ongeveer de helft van de urologen en assistenten een response op hun online enquête over werkdruk. Had de rest het te druk? Of waren deze urologen en assistenten niet geïnteresseerd? Beide zorgwekkende redenen om niet te reageren. Misschien ligt dit wel aan de basis van het probleem. We lijken fysiek geen zwaar vak te hebben en de bevlogenheid is hoog. Ook lijkt ons salaris niet een belangrijk probleem, want veel urologen wilden minder gaan werken. Maar toch wordt er werkdruk ervaren. Het zou mooi zijn als we een manier vinden om die werkdruk echt te meten en te voorspellen. Het artikel en de tips van de Vries et al. zou ik de volgende heidag met uw vakgroep er eens bijpakken en bespreken. En als u geen heidagen houdt, kan ik adviseren om dat toch echt eens te doen.
Open Access This article is distributed under the terms of the Creative Commons Attribution 4.0 International License (http://creativecommons.org/licenses/by/4.0/), which permits unrestricted use, distribution, and reproduction in any medium, provided you give appropriate credit to the original author(s) and the source, provide a link to the Creative Commons license, and indicate if changes were made.
