Verpleegtechnisch handelen voor doktersassistenten

In dit boek worden veel verpleegtechnische handelingen aangeleerd. Het gevaar bestaat daarbij dat je je als beginnend beroepsbeoefenaar in de praktijk zo sterk op de handeling moet concentreren, dat je de patiënt als het ware uit het oog verliest. Anderzijds kan een handeling voor een ervaren beroepsbeoefenaar zo normaal geworden zijn, dat vergeten wordt dat deze handeling voor de patiënt wel heel bijzonder is. Belangrijk is daarom een goede beroepshouding waarbij je de patiënt volledig aandacht geeft.

Het spreekt eigenlijk vanzelf dat het belangrijk is om veilig te werken. Dat heeft niet alleen te maken met de risico’s die je als doktersassistent kunt lopen‚ maar ook met de veiligheid van de patiënt. Door onvoldoende veilig te werken zou je namelijk een ziektekiem van de ene patiënt kunnen overbrengen op de andere. Dit laatste wordt een kruisbesmetting genoemd.

In dit hoofdstuk bespreken we alleen de bekendste en meest gebruikte instrumenten . Het is daarbij niet altijd mogelijk voor alle instrumenten een afgebakend gebruiksgebied aan te geven. In ziekenhuizen en huisartsenpraktijken gebruikt men immers veel instrumenten voor verschillende doeleinden; hierdoor kan ook de naamgeving variëren.

Geneesmiddelen kunnen op verschillende manieren in of op het lichaam worden gebracht. Voor elk van deze toedieningswegen zijn er weer verschillende toedieningsvormen. In dit hoofdstuk hebben we het vooral over de manieren om een geneesmiddel in het lichaam te brengen. We maken daarbij onderscheid in lokale en systemische toediening.

Iedereen begrijpt dat een lichaamsgewicht van 5 kg voor een volwassene met een lengte van 1,75 m niet kan. Maar wanneer is het gewicht van iemand met die lengte normaal te noemen? En bij welk gewicht zeggen we dat iemand te zwaar is? Om op die vragen een goed antwoord te kunnen geven, is het belangrijk iets te weten over de waarde van testuitslagen. De resultaten van een meting noemen we de uitslag. Om te kunnen beoordelen of de uitslag van een onderzoek binnen de ‘normale’ grenzen zit, zijn voor vrijwel elk onderzoek zogenaamde referentiewaarden bepaald. Dit zijn de uiterste waarden waarbinnen de uitslag van een onderzoek nog als normaal beschouwd wordt.

Bij iedere wond reageert het lichaam met een ontstekingsreactie. Vaak zijn dan ook de klassieke vijf kenmerken van een ontsteking aanwezig:

rubor (roodheid);

tumor (zwelling);

calor (warm);

dolor (pijn);

functio laesa (gestoorde functie).