‘Fijn dat je er bent! En je uren mag je natuurlijk schrijven’, zegt ze en ze glimlacht er vriendelijk bij. Meteen geneer ik me een beetje voor m’n uitspraak de vorige dag in aanwezigheid van m’n collega-pm’ers: ‘Ik wil best m’n groep morgen komen verhuizen en alles verslepen naar die andere groepsruimte, maar dan wel kassa hoor! Het is wel m’n vrije dag’. Mogelijk heeft mijn baas, die me zo vriendelijke begroette,via via opgepikt dat ik niet van plan was om me in het zweet te werken zonder daar ‘tot aan de laatste minuut’ voor betaald te worden! Ik verbaas mezelf; wie is dat duiveltje in mijn hoofd? Die kende ik eigenlijk nog niet. Sinds wanneer maakt het mij wat uit om me vrijwillig in te zetten voor m’n fijne groep?
