Verleiding is een kernbegrip van waaruit de psychoanalyse zich ontwikkeld heeft. Eerst als oorzaak van neurotische klachten. Vervolgens als onbewuste wens en fantasie, die in conflict met de eisen van de buitenwereld het intrapsychische medestructureren. De verhouding tussen innerlijke psychische realiteit en externe gebeurtenissen, zoals incest, intrafamiliaal geweld, vervolging, marteling en vernietigingskampen, heeft sindsdien een merkwaardige lacune in de psychoanalytische theorievorming opgeleverd. Het lijkt of er een stilzwijgende communis opinio is ontstaan waarin de effecten van reële traumatische gebeurtenissen in het klinische werk volledig geaccepteerd worden. Ze zijn onderwerp van klinische beschrijving en klinische theorievorming.
