Taakherschikking

De KNMG maakt zich zorgen over het waarborgen van kwaliteit en veiligheid als het om taakherschikking gaat. Ik ook. Toen ik nog in de verpleging zat – in de oudheid dus – werkten wij juridisch gezien nog volledig in de verlengde armconstructie. Dat betekende gewoon dat de arts verantwoordelijk was voor wat jij deed. Het betekende ook dat er van ons verwacht werd dat we braaf naar de dokter luisterden en uitvoerden wat hij – in die tijd nog vaak een hij – ons opdroeg. In de psychiatrie, waarin ik het grootste deel van mijn tijd in de verpleging werkte, merkte je daar eigenlijk weinig van. In de dertien jaar dat ik er werkzaam was, heb ik maar één psychiater met u en zijn achternaam aangesproken (en dat was een vreemd fossiel op een kamertje achteraf waar wij hem tot aan zijn pensioen koffie brachten en waar hij van alles deed behalve patiënten behandelen). Wij werden gestimuleerd zelf na te denken en ook zelf verantwoordelijkheid te nemen. Maar juridisch gezien was het de psychiater die verantwoordelijk was voor een zeer groot deel van ons handelen. Het grappige was dat veel van de voorbehouden handelingen die wij in die tijd in de verlengde armconstructie uitvoerden, door ons als verpleegkundigen veel beter werden beheerst dan door de meeste artsen, die deze handelingen zelden of nooit zelf uitvoerden en er dus ook niet handig in waren. Er was nooit gedoe over, maar het is goed dat verpleegkundigen vanaf het moment dat ze BIG-gerechtigd werden op bepaalde terreinen ook zelf verantwoordelijk werden. Taakherschikking is daar een prima gevolg van. …