Renata Hijman werkt als sociotherapeut op de acute jeugdpsychiatrische crisisafdeling, een instelling die hulp biedt aan kinderen, jongeren en (jong)volwassenen met ernstige psychische stoornissen. Zij heeft in de loop der jaren de manier van omgaan met kinderen en hun ouders zien veranderen. Het accent komt steeds meer te liggen op de cliënt zelf; afstemmen op zijn of haar gevoelens en behoeftes is belangrijker geworden. Ook de relatie met de ouders is belangrijker geworden. Daarnaast wordt het werken complexer, doordat opgenomen jongeren naast de psychiatrische problematiek soms ook met andere uitdagingen kampen. Ook de transitie van de jeugdzorg naar de gemeenten heeft invloed op Hijmans werk.
