Een bekend verschijnsel in de verslavingszorg en de psychiatrie is dat hulpverleners een beetje gaan lijken op hun patiënten. Zij die hulp verlenen aan mensen die zichzelf slecht verzorgen, gaan er vaak zelf ook wat morsig uitzien. Hulpverleners in de drugshulpverlening zijn op het eerste gezicht soms moeilijk te onderscheiden van de verslaafden zelf. Met als gevolg dat patiënten bijvoorbeeld aan andere patiënten vragen stellen of met hun verhaal willen beginnen, in de overtuiging dat ze met een hulpverlener van doen hebben. Zo’n spiegeling zie je ook in het gebruik van de taal.
