Wie de openbare ruimte van een normaal verzorgingstehuis binnenkomt, ziet de ouderen meteen bij elkaar zitten: koffiedrinken, praten, kaarten. Ze zijn nog altijd actief, mobiel en behoorlijk zelfredzaam. Als ik het kleinschalige Alzheimerhuis van mijn moeder binnenkom, zie ik meteen het verschil. De Alzheimers zijn minder beweeglijk, meer passief, vaak in zichzelf. Het verbaast me telkens weer hoe de Alzheimerpatiënten door hun verzorgers met respect en zorg, ik zou haast zeggen ‘met liefde’ worden omringd. Waar halen die verzorgers toch dat respect vandaan?
