Religie en rouw

Het was 1989. Mijn naaste familielid, een gereformeerde vrouw van in de veertig, verloor in dat jaar haar hoogzwangere halfzusje als gevolg van een niet ontdekte zwangerschapsvergiftiging. Ook haar ongeboren kindje redde het niet. Het bracht mijn naaste in een enorm dilemma. Ze was boos op God, die haar haar lieve halfzusje ontnam, samen met haar baby. Wat had zij gedaan om dit te verdienen? Haar halfzusje keek zo uit naar dit kindje, het was haar eerste zwangerschap en ze was al die tijd zielsgelukkig geweest met het ongeboren leven dat in haar groeide. Waarom moest ze dood? Tegelijkertijd voelde mijn naaste zich enorm schuldig over deze boosheid. Want boos zijn op God, dat mocht ze niet. Wie was zij om God te bekritiseren? Vanuit haar opvoeding was ze immers grootgebracht met het idee dat de dood van haar halfzusje en de baby Gods wil was en dat ze er vrede mee moest hebben. Maar dat lukte haar niet. Ze worstelde jarenlang in stilte met haar verdriet, haar schuldgevoel en haar boosheid - vooral omdat ze dacht dat die gevoelens niet mochten bestaan. Pas veel later, toen ze in een veilige setting haar verhaal durfde te delen, begon bij haar langzaam het besef te groeien dat haar pijn en boosheid geen tekenen van ongeloof waren, maar van menselijkheid. …