Een van de weinige dingen die ik mij nog kan herinneren van mijn tijd op de hbo-v, was dat ik zo veel reflectieverslagen moest schrijven. Althans: veel vaker dan mij lief was. En dus bedacht ik weleens situaties of vergrootte deze uit, zodat ik dan toch een reflectieverslag kon schrijven en ik weer een vinkje kon zetten bij die opdracht. Reflecteren op mijn handelen was voor mij zoiets vanzelfsprekends, dat ik het gek vond dat dat een leeropdracht was. Sterker nog, de extreme focus op dat reflecteren irriteerde mij. En ik werd ook nogal eens teruggefloten dat ik te snel te veel wilde. Iets wat mij buitengewoon onzeker maakte. Ik was duidelijk aan het worstelen met mijn leermethode. Maar misschien gold dat ook voor mijn welwillende begeleiders.
