Preventie kent in de Nederlandse geestelijke gezondheidszorg (GGZ) een lange traditie. De laatste tien jaar zijn in diezelfde GGZ multidisciplinaire richtlijnen, zorgprogramma’s en evidence based werken in zwang geraakt. Deze concepten kennen alle een sterk stoornis gerichte oriëntatie, die de al lang bestaande preventiepraktijk minder eigen is. Door deze verschillende oriëntaties en door het verdwijnen van vrijwel alle RIAGG’s is deze preventiepraktijk kwetsbaar geworden. Een stoornis gebonden preventie zal zijn plaats moeten gaan vinden.
